Ως γνωστόν, στον νέο Ποινικό Κώδικα εγκλήματα περιουσιακής ιδίως φύσεως, τα οποία διώκονταν υπό το προϊσχύσαν δίκαιο αυτεπαγγέλτως, μετετράπησαν σε κατ’ έγκλησιν διωκόμενα. Με τη μεταβατική διάταξη του αρ. 464 ΠΚ προβλέφθηκε συναφώς ότι ” εκκρεμείς ποινικές διαδικασίες, που έχουν ανοίξει χωρίς την υποβολή εγκλήσεως με αντικείμενο πράξεις για την δίωξη των οποίων απαιτείται έγκληση στον παρόντα Κώδικα ενώ διώκονταν αυτεπαγγέλτως υπό το προϊσχύσαν δίκαιο, συνεχίζονται, εφόσον ο δικαιούμενος να υποβάλει έγκληση δηλώσει εντός τεσσάρων μηνών από την έναρξη ισχύος του παρόντος ότι επιθυμεί την πρόοδο τους”, όμοια δε ρύθμιση περιέχεται και στο αρ. 2 παρ.6 του Ν.4637/2019 για την κακουργηματική απιστία.

Ο εργαζόμενος χωρίς πλαίσιο και  σαφή θέση στο οργανόγραμμα , που παλεύει να εξυπηρετήσει τους πολίτες που τον θεωρούν ευθέως υπαίτιο για τον γραφειοκρατικό λαβύρινθο  που τους ταλανίζει. Ο απολογούμενος σε κάθε νέα  διοίκηση , για την ύπαρξη του, αντιμέτωπος  με την καχυποψία πως ευθύνεται για τα πεπραγμένα των προηγούμενων και την καμένη γη που παρέλαβαν .

Οι επικείμενες τροποποιήσεις στον Κώδικα Δικηγόρων, είναι σαφές ότι, δεν άπτονται των πιο καίριων ζητημάτων που απασχολούν σήμερα την κοινότητα των ασκούμενων δικηγόρων. Η νομοθετική ρύθμιση του εργασιακού καθεστώτος των ασκούμενων και η διερεύνηση της άρσης των ασυμβίβαστων για αυτούς παραμένουν κενό γράμμα. Διαχρονικά αυτές οι «μάστιγες» οδηγούν τον απόφοιτο της Νομικής Σχολής στο να εκλαμβάνει την άσκηση δικηγορίας σαν ένα «αναγκαίο κακό», ένα απαιτούμενο προστάδιο στον επαγγελματικό στίβο, από το οποίο επιθυμεί να απαγκιστρωθεί το ταχύτερο. Υπάρχουν, ωστόσο, βαθύτεροι λόγοι, για τους οποίους καθίσταται επιτακτική η ανάγκη επανεξέτασης των ζητημάτων αυτών από τη νομοπαρασκευαστική επιτροπή (καθώς και η επισκόπηση των σχετικών άρθρων 7,8,11 του Κώδικα Δικηγόρων).

Ο Πανελλήνιος Διαγωνισμός Υποψήφιων Δικηγόρων αποτελεί αναμφίβολα ένα σημαντικό γεγονός, αφού σηματοδοτεί το πέρασμα από την ιδιότητα του ασκούμενου δικηγόρου σε αυτή του δικηγόρου. Παρότι όμως η επιτυχία στις εξετάσεις συνιστά απαραίτητη προϋπόθεση για να μπορέσει κανείς να ασκήσει το δικηγορικό επάγγελμα, τα τελευταία χρόνια δεν δίνεται σε αυτές η βαρύτητα που πρέπει.

Υπάρχουν ζητήματα που είναι πολύπλοκα και χρειάζονται αρκετό χρόνο και συνεχείς διαβουλεύσεις ώστε να βρεθεί κάποια λύση ή πρόοδος και υπάρχουν ζητήματα που είναι σχετικά απλά αλλά πολλές φορές με τους χειρισμούς μας τα κάνουμε πολύπλοκα έως και ακατόρθωτα.

Τον Οκτώβριο που μας πέρασε συμπληρώθηκαν τρία χρόνια χωρίς τον Μιχάλη Ζαφειρόπουλο. Τρία χρόνια από τον Οκτώβριο του 2017 που τόσο άδικα, ξαφνικά και άνανδρα κόπηκε, τόσο νωρίς, το νήμα της ζωής του. Τρία χρόνια από εκείνη την ημέρα που που ο Μιχάλης Ζαφειρόπουλος έπεσε κυριολεκτικά εν ώρα καθήκοντος, μέσα στο γραφείο του, τιμώντας μέχρι τελευταία στιγμή το λειτούργημα μας. Η είδηση της απώλειας του συγκλόνισε και σημάδεψε όλο το δικηγορικό σώμα. Άλλωστε και ο ίδιος, με την πορεία και το έργο του, είχε ήδη αφήσει ανεξίτηλο το στίγμα του στο νομικό μας κόσμο. Η μνήμη του θα μείνει αθάνατη, όπως και το χαμόγελο του, με το οποίο όλοι τον θυμούνται.

H σημερινή πραγματικότητα της γενικευμένης οικονομικής ύφεσης λόγω της έκρηξης του δευτέρου κύματος της πανδημίας COVID-19 σε συνδυασμό με τις  τεράστιες αλλαγές, που σημειώθηκαν σε ολόκληρη την μνημονιακή περίοδο στην εσωτερική νομοθεσία (φορολογία, τέλος επιτηδεύματος, ΦΠΑ, κώδικας περί δικηγόρων)  αφορώσα τις νομικές υπηρεσίες επαναφέρουν τον δικαιολογημένο προβληματισμό για  την ανάγκη επαναπροσδιορισμού των έργων, που επιτρέπονται στον Δικηγόρο.

   Είναι κοινός τόπος ότι η δικηγορία διέρχεται μια βαθιά και διαρκή κρίση. Είτε ως σώμα συνολικά είτε ατομικά ο καθένας και η καθεμία μας βιώνουμε σημάδια απαξίωσης της δουλειάς μας και του κλάδου μας εν γένει. Παράλληλα, η δεκαετής οικονομική κρίση που βιώνουμε, με εκ νέου επίταση το τελευταίο έτος λόγω του covid-19, πλήττει σοβαρά τους πιο αδύναμους εξ ημών, οι οποίοι νιώθουν, και είναι, απροστάτευτοι.

Η Διαμεσολάβηση αποτελεί τον πιο διαδεδομένο θεσμό εξωδικαστικής επίλυσης διαφορών, αφού δίνει τη δυνατότητα στα μέρη να συζητήσουν και να διαπραγματευτούν μέσα από μια διαρθρωμένη διαδικασία, υπό τον συντονισμό ουδέτερου τρίτου, με εγγυήσεις απορρήτου και χωρίς να μπορεί να χρησιμοποιηθεί ό,τι ειπώθηκε υπέρ και κατά των μερών, χωρίς καμία δέσμευση ή προϋπόθεση, με δυνατότητα αναιτιολόγητης αποχώρησης και αν τελικά υπάρξει συμφωνία, αυτή να έχει ισχύ τίτλου εκτελεστού.

Του Φώτη Κ. Γιαννούλα

Είναι γνωστή η άβολη και δύσκολη θέση στην οποία βρισκόμαστε πολλοί δικηγόροι Αθηνών και Θεσσαλονίκης πριν από τις εκάστοτε δικηγορικές εκλογές: Ενώ ξεχωρίζουμε έναν μικρό αριθμό υποψηφίων συμβούλων που τους θεωρούμε άξιους να εκπροσωπήσουν το δικηγορικό σώμα στα υπό ανάδειξη διοικητικά συμβούλια των Δικηγορικών Συλλόγων, δεν μπορούμε να τους ψηφίσουμε στο σύνολό τους, διότι συμμετέχουν σε διαφορετικά ψηφοδέλτια.